...op een miezerige novemberavond, de vierde bij voorbeeld, loop je door de straten van Milaan. Er waait een koude wind en er hangt een constante twijfel tussen dikke mist en motregen… Als de regen het wint van de mist en steeds harder uit de lucht valt stap je de eerste de beste bar binnen. Je moet toch nergens zijn, dus is het te gek dat je je nat laat regenen.
Het blijkt een vrij grote bar te zijn die voor meer dan de helft gevuld is, terwijl meer mensen je voorbeeld volgen en binnenstappen. Overal mensen die natte jassen uitdoen, stoelen verslepen, voluit gesticuleren, anderen begroeten, roepen om een ober. Maar die laatste trekken het zich niet aan… piano, piano…
Na een tijdje komt er iemand tot bij jou om de bestelling op te nemen. Je haalt je beste Italiaans uit de reisgids boven: ‘Vino, per favore’. De Italiaanse kelner kijkt je wat onzeker aan en vraagt: ‘Un bicchiere? O una bottiglia?’ Bottiglia lijkt verdacht veel op bottle dus kies je voor de bicchiere…
Je neemt je tijd om rond te kijken en ziet vooral een gezellige drukte van luidruchtige Italianen. Ergens in de hoek, op een eenzame hoogte van een podium van 40 centimeter, zit een groezelige pianist goedkope jazz te spelen. Hij verwacht niet dat je er naar luistert, de klanten doen dat ook niet.
Je nieuwe Italiaanse vriend komt terug en plaatst een groot glas rode wijn op de tafel. Hij blijft je aankijken en knikt richting het glas, als om aan te geven dat er geproefd mag worden. Of moet worden…
Zonder er verder bij stil staan neem je een bescheiden slok en knikt bevestigend naar de ober. Terwijl je naar je kleingeld in je broekzak graait legt hij het kasticket op tafel met daarop in grote, niet te missen cijfers: 16,18€. Hij blijft je grijnzend aankijken en zet een schaaltje versneden Parmaham bij het glas. Vertrouw nooit een Italiaan, schiet door je hoofd, maar ondertussen leg je toch maar dapper een briefje van twintig euro op de tafel. En je laat hem de volle 3,82€ terug geven. De Italiaan kijkt je lichtjes minachtend aan en denkt wellicht dat je Nederlander bent… Even wil je hem vragen wat een fles dan kost, maar omdat uw kennis van de Italiaanse taal ontoereikend is, en hij eigenlijk ook al weg wandelt, kom je er niet toe.
Je besluit er dan maar van te genieten en walst het kostbare goedje rond in je glas, als was je Parker in eigen persoon. De onmiskenbare geur van vanille in combinatie met kersen en bessen komt je tegemoet. Je voelt je bekeken… en als je opkijkt is dat recht in de donkerbruine ogen van een bijzonder knappe jongedame die enkele meters verder aan een tafel met drie andere schoonheden zit. Ze glimlacht iet of wat verlegen, voelt zich betrapt en wend haar blik af.
Op dat moment valt het geroezemoes stil als de pianist een nieuw nummer inzet. ‘A te che sei l’unica al mondo’ begint hij voorzichtig, stopt en herneemt dan het inleidende pianospel, met een binnensmonds ‘From the top’. Voor wat je er van begrijpt gaat het om een adorering aan een unieke vrouw, die hem uit de goot heeft gehaald en de hemel geschonken… of toch iets in die richting. ‘Il mio grande amore ed mio amore grande’, valt misschien een beetje in herhaling maar het klinkt wonderwel in deze unieke sfeer. Je nipt van je glas en loert geniepig in de richting van de donkere schone die ademloos zit te luisteren naar de liefdesverklaring van de, eigenlijk toch wel virtuoze, muzikant en zanger.
Als ze opkijkt in je richting sla je de ogen op naar het houten plafond, de brede toog waarachter zeker zes mensen glazen aan het vullen en het afwassen zijn, naar buiten waar het ondertussen pijpenstelen giet, naar de pianist die hartstochtelijk zingt over zijn geliefde, naar je glas dat ondertussen nog slechts een kleine 4€ waard is…
Je neemt voorzichtig een slok en smaakt opnieuw de volle droge smaak van rood fruit die eindeloos blijft hangen in de mond. De tannine is aanwezig maar verliest het van het fruit, veel smaken vechten om de hoofdprijs maar het is het uitgebalanceerd geheel dat de klasse van deze wijn bepaalt. Van het kasticket leer je dat het een glas Bricco Sereno uit Piëmonte is
De wijn, de muziek en de aandacht van de knappe vrouw… het is bijna zijn geld waard. Tutti bene, als het ware.
Plotsklaps staat de onbekende schone recht en wandelt rustig en stijlvol jouw richting uit en, terwijl de pianist het wonderschone lied met enkele droge toetsen besluit, neem je de laatste slok van je wijnglas... klaar voor wat komen gaat.
De knappe dame loopt je echter straal voorbij en valt in de armen van een man achter je. Je hoort een hoop ‘amore’ en 'ti amo’ en dergelijke meer, terwijl aan de andere kant van de bar de muzikant wegwandelt van de piano. Hij kijkt op, zoekt oogcontact en stuurt een knipoog. Berusting overvalt je.
Je staat recht, trekt je jas aan en wandelt naar buiten. Terwijl je de regen instapt heb je best wel een gelukkig gevoel. Een moment van warmte en klasse dat je kan koesteren, met slechts één nadeel: voor dat geld had je een volledige fles Bricco Sereno bij Wijnerij… en de muziek krijg je er gratis bij.
Het blijkt een vrij grote bar te zijn die voor meer dan de helft gevuld is, terwijl meer mensen je voorbeeld volgen en binnenstappen. Overal mensen die natte jassen uitdoen, stoelen verslepen, voluit gesticuleren, anderen begroeten, roepen om een ober. Maar die laatste trekken het zich niet aan… piano, piano…
Na een tijdje komt er iemand tot bij jou om de bestelling op te nemen. Je haalt je beste Italiaans uit de reisgids boven: ‘Vino, per favore’. De Italiaanse kelner kijkt je wat onzeker aan en vraagt: ‘Un bicchiere? O una bottiglia?’ Bottiglia lijkt verdacht veel op bottle dus kies je voor de bicchiere…
Je neemt je tijd om rond te kijken en ziet vooral een gezellige drukte van luidruchtige Italianen. Ergens in de hoek, op een eenzame hoogte van een podium van 40 centimeter, zit een groezelige pianist goedkope jazz te spelen. Hij verwacht niet dat je er naar luistert, de klanten doen dat ook niet.
Je nieuwe Italiaanse vriend komt terug en plaatst een groot glas rode wijn op de tafel. Hij blijft je aankijken en knikt richting het glas, als om aan te geven dat er geproefd mag worden. Of moet worden…
Zonder er verder bij stil staan neem je een bescheiden slok en knikt bevestigend naar de ober. Terwijl je naar je kleingeld in je broekzak graait legt hij het kasticket op tafel met daarop in grote, niet te missen cijfers: 16,18€. Hij blijft je grijnzend aankijken en zet een schaaltje versneden Parmaham bij het glas. Vertrouw nooit een Italiaan, schiet door je hoofd, maar ondertussen leg je toch maar dapper een briefje van twintig euro op de tafel. En je laat hem de volle 3,82€ terug geven. De Italiaan kijkt je lichtjes minachtend aan en denkt wellicht dat je Nederlander bent… Even wil je hem vragen wat een fles dan kost, maar omdat uw kennis van de Italiaanse taal ontoereikend is, en hij eigenlijk ook al weg wandelt, kom je er niet toe.
Je besluit er dan maar van te genieten en walst het kostbare goedje rond in je glas, als was je Parker in eigen persoon. De onmiskenbare geur van vanille in combinatie met kersen en bessen komt je tegemoet. Je voelt je bekeken… en als je opkijkt is dat recht in de donkerbruine ogen van een bijzonder knappe jongedame die enkele meters verder aan een tafel met drie andere schoonheden zit. Ze glimlacht iet of wat verlegen, voelt zich betrapt en wend haar blik af.
Op dat moment valt het geroezemoes stil als de pianist een nieuw nummer inzet. ‘A te che sei l’unica al mondo’ begint hij voorzichtig, stopt en herneemt dan het inleidende pianospel, met een binnensmonds ‘From the top’. Voor wat je er van begrijpt gaat het om een adorering aan een unieke vrouw, die hem uit de goot heeft gehaald en de hemel geschonken… of toch iets in die richting. ‘Il mio grande amore ed mio amore grande’, valt misschien een beetje in herhaling maar het klinkt wonderwel in deze unieke sfeer. Je nipt van je glas en loert geniepig in de richting van de donkere schone die ademloos zit te luisteren naar de liefdesverklaring van de, eigenlijk toch wel virtuoze, muzikant en zanger.
Als ze opkijkt in je richting sla je de ogen op naar het houten plafond, de brede toog waarachter zeker zes mensen glazen aan het vullen en het afwassen zijn, naar buiten waar het ondertussen pijpenstelen giet, naar de pianist die hartstochtelijk zingt over zijn geliefde, naar je glas dat ondertussen nog slechts een kleine 4€ waard is…
Je neemt voorzichtig een slok en smaakt opnieuw de volle droge smaak van rood fruit die eindeloos blijft hangen in de mond. De tannine is aanwezig maar verliest het van het fruit, veel smaken vechten om de hoofdprijs maar het is het uitgebalanceerd geheel dat de klasse van deze wijn bepaalt. Van het kasticket leer je dat het een glas Bricco Sereno uit Piëmonte is
De wijn, de muziek en de aandacht van de knappe vrouw… het is bijna zijn geld waard. Tutti bene, als het ware.
Plotsklaps staat de onbekende schone recht en wandelt rustig en stijlvol jouw richting uit en, terwijl de pianist het wonderschone lied met enkele droge toetsen besluit, neem je de laatste slok van je wijnglas... klaar voor wat komen gaat.
De knappe dame loopt je echter straal voorbij en valt in de armen van een man achter je. Je hoort een hoop ‘amore’ en 'ti amo’ en dergelijke meer, terwijl aan de andere kant van de bar de muzikant wegwandelt van de piano. Hij kijkt op, zoekt oogcontact en stuurt een knipoog. Berusting overvalt je.
Je staat recht, trekt je jas aan en wandelt naar buiten. Terwijl je de regen instapt heb je best wel een gelukkig gevoel. Een moment van warmte en klasse dat je kan koesteren, met slechts één nadeel: voor dat geld had je een volledige fles Bricco Sereno bij Wijnerij… en de muziek krijg je er gratis bij.
